Bir Anne, Bir Çocuk Yoğun Bakım Hemşiresinin Gözüyle 23 Nisan

Bir bebek  beklerken onlarca duygu arasında gidip gelirsin. İki kişilik hayata dahil olacağını düşündüğün o can için yer açarsın hayatında. Ve bunu yaparken de heyecanlı, tedirgin, mutlu, huzursuz haller içinde olursun. Yediğin, içtiğinden tut, evde koltuğun yerinin değişmesi gerektiğine kadar bir sürü değişiklik ya da düzenleme isteği, hayatını yenileme, dönüştürme ihtiyacı duyarsın.

Bunların hepsini yaparken, onu sağlıkla kucağına alacağın günü düşünür ve inceden bir kaygı ile dolarsın. Ve ismi; adı ne olsun, nasıl çağıralım, anlamlı olsun, kudretli olsun, modern olsun gibi bir sürü alternatif düşünürsün. Çok ince ve derin bir ayrıntıdır isim bulma süreci. Sen aslında büyük bir umutla onu çağırmayı beklersin.

Uzun yıllar boyunca çocuk yoğun bakım hemşiresi olarak çalıştım ve yoğun bakıma kabul ettiğimiz o çocukların isimlerine takıldım hep. Çünkü o isimlerin ne büyük umut ve anlamlar yüklenerek koyulduğunun farkındaydım. Bir Eylül’ümüz vardı. Anne Eylül doğumluydu, eşiyle Eylül de tanışmıştı ve kızları Eylül ayında doğmuştu... İşte bahsettiğim umut dolu, anlam dolu hikayelerden biri. Hikayesi ayrı hepsinin.

Çocuklar öylece yatarken yoğun bakımda, günlerini yoğun bakımın duvarlarına bakarak geçirirken, çok bayramlar, çok doğum günleri, çok güzel havalar devirirler. Parklar, bahçeler çocuk sesleriyle dolarken, onlar solunum cihazı sesleriyle uykuya dalarlar, çoğu zaman mecburen.

Bir anne için çocuğunu o yataklarda görmek kadar zor bir başka durum olamaz herhalde. Onların küçük ellerinden tutarken, bir şeker, bir dondurma alacakları günü beklerler. Bizler de hem anne, hem çocuk yoğun bakım hemşiresi olarak hep mutlu günlerini görmek istiyoruz.

O kadar çok doğum günü kutladık, o kadar çok 23 Nisan geçti ki. Yoğun bakımlar balonlar, bayraklar ile süslendi. Kısacık da olsa, enerjileri bazen yetmese de yüzlerinde küçük bir tebessüm yaratmak adına çabaladık durduk. Ve bir gün onların da bayramları okul bahçelerinde gösterilerle kutlayacakları günün geleceğini söyleyerek inançlarını hep sağlam tutmaya çalıştık. 23 Nisan dı çünkü. Her çocuğun aylar öncesinden hazırlanmaya başladığı. En güzel kostümlerle gösterilere hazırlandığı ve bireysellik, kendini gerçekleştirme yolunda minik adımlar attığı 23 Nisan... Anneler çocuklarının isimlerini duymak isterlerdi okul bahçesinde, çocuklar sıralarda arkadaşlarıyla şakalaşmak isterdi, alkışlamak, alkışlanmak.. Bizler bunun bilincinde aile ve çocuklara destek olduk, olmaya da devam ediyoruz.

Mustafa Kemal Atatürk’ün de dediği gibi “ ..çocuklarımızın, karınlarını, zihinlerini duyurduğumuz kadar ruhlarını da beslemeliyiz…” bizler fizyolojik olarak ayakta tutmaya çalıştığımız bedenlere psikolojik olarak da destek olmaya devam edeceğiz.

Biliyoruz ki “ dünyayı güzellik kurtaracak ve bir insanı sevmekle başlayacak her şey”

Bir çocuğu sevecek ve koca bir insanlığa hizmet edeceğiz. Bayramımız kutlu olsun.